طنز تلخ غلیظ

به عنوان کسی که یه دوستی 13 ساله رو بخاطر عوض شدن دوستش از دست داده میتونم یه فرضیه هایی بدم

شرایط مهمه . سنش مهمه اکثر ادما طبق تجربه شخصیم وقتی به سن 15 سالگی یعنی کلاس نهم میرسن دچار تغییر عجیبی میشن البته استثنا های زیادی هست معمولا ادم ها متوجه نمیشن تغییر کردنشون نمیشن مثلا من وقتی رفتم کلاس هفتم تغییر کردم از یه ادم سنگدل عوضی به یه ادم نسبتا دل نازک تبدیل شدم

 راستش من دختر دایی ای دارم که 1 سال ازم بزرگتره ما 13 سال بود که خیلی خیلی زیاد باهم صمیمی بودیم ولی تا تابستون- پدر بزرگمون فوت کرد و ما مجبور شدیم بریم به یه شهر دیگه ولی دختر داییم نتونست بیاد بخاطر اینکه ازمون ورودی دبیرستان داشت و همه چیز از اینجا شروع شد منتظر بود که من یه چیزی بگم تا شروع کنه به بحث کردن یا شوخی هایی که واسمون طبیعی بود رو جدی میگرفت و دعوا میشد پشتم حرف میزد چندین و چند بار با هم حرف زدیم ولی فایده نداشت یه ادم عوضی جلوم وایستاده بود من دچار افسردگی شدم و تنها بودم ولی وقتی با دوستام راجبش حرف زدم فهمیدم که باید از این رابطه بیرون بیام و بعضی وقتا فقط باید رها کرد میدونم با خودت میگی نمیشه ولی ببین چقدر براش اهمیت داری چقدر داری اذیت میشی چند دفعه حرف زدین ؟ تاثیر داشت ؟ تو اولین بحثمون بهش گفتم تو شوخی هایی میکنی که اصلا درست نیستن و میدونی در جواب چی گفت ؟ گفت همه این کار رو باهات میکنن نباید فقط به من بگی که ... اون لحظه حس کردم دنیا به اخر رسیده چطور میتونی به کسی که 13 سال باهاش بزرگ شدی ... باهاش لحظات خوب و بد رو تجربه کردی یه همچین چیزی بگی ؟ خودت رو با بقیه مقایسه میکنی؟ بعد 6 ماه سعی کرد دوباره باهام ارتباط برقرار کنه زنگ میزد ولی من درحد یه غریبه باهاش حرف میزدم زیاد دیگه نرفتیم خونشون ماهی یه بار یا کمتر که منم یه گوشه مینشستم و با دوستای دیگم چت میکردم ولی دیگه فایده نداره تاریخ همیشه تکرار میشه چرا این کار رو دوباره با خودمون کنیم ؟ ارامش نامتعادل بدتر از مرگه